Είναι ένας λαϊκός ποιητής που καταγράφει οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του με έναν ξεχωριστό και γλαφυρό τρόπο. Γράφει κυρίως με μέτρο και ομοιοκαταληξία, ενώ τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία στον σατιρικό στίχο. Αποτελεί ένα όμορφο ποιητικό κράμα, έχοντας τον λυρισμό και τη μελωδία της Επτανησιακής Σχολής αλλά και το χιούμορ του Γιώργου Σουρή.


Σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του τα παιδιά και τα εγγόνια του, που με έγνοια και τρυφερότητα, τους αφιερώνει αρκετά λόγια αγάπης. Αναλογιζόμενος τον χρόνο που περνά, αναδύει κάποιες ρομαντικές εκφάνσεις της ζωής του, στιγμές αγάπης και νεανικής ενέργειας. Λατρεύει την Ιστορία και αγαπά με πάθος τη χώρα του και τη Μακεδονία. Νιώθει υπερήφανος για τις μεγάλες στιγμές των ελλήνων ηρώων του Μεσολογγίου και του έπους του 1940. Γράφει το ύστατο κατευόδιο σε φίλους και γνωστούς, που έχουν φύγει από τη ζωή, όπως ο ποιητής μας Τάκης Βαρβιτσιώτης, που είχα κι εγώ την τιμή να γνωρίσω κάποτε… Συμπονάει τον πλησίον, όταν η μπόρα του χτυπάει την πόρτα και υμνεί τις χαρές του αιώνιου έρωτα.