Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1931, αλλά βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση ταυτότητας μιας κάποιας μονιμότερης κατοικίας.
Το πρώτο της ζωής του ταξίδιον το έκανε σε ηλικία 8 ετών στην Ελευθερούπολη (16 χλμ. από τη γενέτειρα). Μετά ταξίδεψε και στη Χρυσούπολη (27 χλμ.). Και μετά σε ηλικία 16 ετών, πέρασε... το Ρουβίκωνα, στην περίπτωση το Στρυμώνα, με ένα φορτηγό γνωστού γείτονα, που τον άφησε στη Θεσσαλονίκη για τέσσερις μέρες και τον ξαναπήρε κατά την επιστροφή του από την Αθήνα. Έτσι σ' αυτό το διάστημα ανακάλυψε άγνωστη γη και συγγενείς με φύση περιηγητική.
Το 1948 βρέθηκε να σπουδάζει στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης και μετά στο Ζυγό και να διδάσκει στο δημοτικό σχολείο. Το 1959 φεύγει με υποτροφία για το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Βηρυτού, τον επόμενο χρόνο στην Αγγλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης, στη Μετεκπαίδευση Δασκάλων στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1963 με υποτροφία Φουλμπράιτ σε μια γύρα των Ηνωμένων Πολιτειών με κατάληξη στη Φιλαδέλφεια, απ' όπου και πήρε το Μάστερς στην Παιδαγωγική Ψυχολογία.
Το 1965 διορίζεται καθηγητής στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης και με το κλείσιμο της εν λόγω ακαδημίας το 1971 μετατίθεται στην Αλεξανδρούπολη, ενώ τον επόμενο χρόνο εκτοξεύεται στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου και απιστεύτως πώς, παραμένει μια ολόκληρη δεκαετία.
Το 1980 προάγεται σε Γεν. Διευθυντή και τοποθετείται στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας. Η αναγκαστική του ωστόσο συνταξιοδότηση πέντε χρόνια πριν από το κανονικό, λόγω της ξαφνικής κατάργησης του θεσμού του Γεν. Δ/ντή, τον βρίσκει στο δρόμο προς την νέα του θέση, στη Θεσσαλονίκη, όπου και παραμένει περιμένοντας και τη μετάθεση της γυναίκας του από την Κρήτη. Αλλά καθώς η μετάθεση της... σκαλώνει στην Πάτρα, αναγκάζεται να μετακομίσει και αυτός μαζί με την κόρη του στην Πάτρα. Και από το 1984, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες, βρίσκεται όπου αλλού φυσήξει κάποιος καλός άνεμος, όπως π.χ. στον Άγιο Λαυρέντη Πηλίου, όπου κατά κανόνα γράφει όχι μόνο την ιστορία της ζωής του αλλά και την ιστορία της ζωής των άλλων...

Αν και του άρεσε πολύ να διδάσκει και να διδάσκεται στην τάξη, του αρέσει και τώρα ακόμη να διδάσκει και να διδάσκεται εν... αταξία στη ζωή. Γι' αυτό και βρίσκει ότι κατά βάθος τα βιβλία του δεν τα γράφει ο ίδιος αλλά η ίδια η ζωή. Αυτό που κάνει, όπως λέει ο ίδιος, είναι να τα καταγράφει ή να τα αντιγράφει κι ας έχει, όπως λένε οι άλλοι, έναν άσχημο χαρακτήρα... (ευτυχώς εννοούν γραφικό)...

Ο Γιάννης Ιωαννίδης έφυγε από κοντά μας στις 6 Αυγούστου του 2000, αφήνοντας πίσω του 21 βιβλία για παιδιά και 6 για μεγάλους (5 λογοτεχνικά και ένα επιστημονικό, την Παιδαγωγική Ψυχολογία).