Ο Γιάννης Λομβαρδάς, τρίτο παιδί του Πελοπίδα και της Ειρήνης, γεννήθηκε το 1935 στην Ικαρία, όπου και έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο Ικαρίας, σπούδασε Οδοντιατρική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε μάχιμη Οδοντιατρική στην Αθήνα για 57 χρόνια. Παντρεύτηκε την Καίτη Φραγκάκου και έχει τρία παιδιά.
Με την επιστημονική του δραστηριότητα, την οποία ανέπτυξε με δημοσιεύσεις, με σεμινάρια και με ανακοινώσεις και εισηγήσεις σε επιστημονικά συνέδρια, κυρίως κάτω από τη σκέπη της Στοματολογικής Εταιρείας της Ελλάδας, της οποία υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και Αντιπρόεδρος επί σειρά ετών, εκπλήρωσε το χρέος του για την εξέλιξη της οδοντιατρικής στη χώρα του. Η επιστημονική συγγραφική του δραστηριότητα περιλαμβάνει τα έργα Κλινική Οδοντιατρική (1976), Προσθετική (1987), Παθολογία της Σύγκλεισης (1990), Σύγκλειση και Ορθοδοντική (1995), Σύγκλειση και Στοματική Αποκατάσταση (1999) και Σύγκλειση και Περιοδόντιο (2005). Για το επιστημονικό, συγγραφικό και κοινωνικό του έργο τιμήθηκε από το Γναθοχειρουργικό Τμήμα του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου (2005) και από τη Στοματολογική Εταιρεία της Ελλάδας (2007), η οποία μάλιστα, σε αναγνώριση της προσφοράς του στην οδοντιατρική επιστήμη, τον τίμησε με την ανακήρυξή του σε επίτιμο πρόεδρό της. Επίσης, από την Πανικαριακή Αδελφότητα Αθηνών (βραβείο Χαράλαμπου Πατεράκη 1991) και από το Φεστιβάλ Ικαρίας (2008).
Η συγγραφή του ιστορικού και κοινωνιολογικού αυτού βιβλίου, το οποίο έχει θέμα την οικονομική και κοινωνική ανισότητα, αλλά και τους διαχρονικούς λαϊκούς αγώνες για έναν κόσμο πιο δίκαιο, όπως αυτοί τεκμηριώνονται μέσα από την παγκόσμια ιστορία, δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία για τον ίδιο και για όσους τον γνωρίζουν. Διατηρώντας μνήμες από τη δικτατορία του Μεταξά και έχοντας βιώσει τη φρίκη του Β΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, τη γερμανική και ιταλική κατοχή της πατρίδας του, την Εθνική Αντίσταση, τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά και τις διώξεις και την εξορία του οδοντίατρου πατέρα του κατά τα πέτρινα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια μέσα στα οποία ανδρώθηκε, εμποτίσθηκε βαθιά από τις φιλοσοφικές, ανθρωπιστικές και πολιτικές ιδέες της εποχής του για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Ταγμένος πάντα με το μέρος των αδύναμων, των αχαμνών και των αδικημένων, δε θα μπορούσε να μείνει ουδέτερος και να μη σταθεί απέναντι στη διαχρονική «ὕβριν» της κοινωνίας, την τεράστια και συνεχώς αυξανόμενη οικονομική και κοινωνική ανισότητα που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα.