Γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 1921 στη Zaragoza και πέθανε αιφνιδίως την 1η Αυγούστου του 1969, πάλι στη Zaragoza.

Ανήκει στους μεγάλους λησμονημένους της ισπανικής ποίησης του 20ού αιώνα και, ως εκ τούτου, μοιράζεται το κοινό πεπρωμένο των δημιουργών εκείνων που, παρότι δεν μερίμνησαν για τη δόξα και την υστεροφημία τους, έρχεται κάποτε η ώρα που ανακαλύπτονται και αναγνωρίζονται από τις επόμενες γενιές, συνήθως αργά κι ενίοτε επιπόλαια.

Το κυρίαρχο συστατικό της ποίησής του, το οποίο αποκρυσταλλώνει όλες τις επιδράσεις και τις αναφορές και αποτελεί ασύγχυτο σήμα κατατεθέν του, είναι η εξπρεσιονιστική γραφή, ήτοι η σφοδρότητα και η σπασμωδικότητα της διατύπωσης ("λυρικό της τραχύτητας" τον χαρακτήρισε ο Rafael Ballestreros), ως μοναδικός τρόπος έκφρασης της καταπληξίας για το απερινόητο της ύπαρξης καθώς και της διαμαρτυρίας για την κοσμική εγκατάλειψη και την ηθική αποσάθρωση, ως υποκειμενικό αισθητικό σύστοιχο της ανελέητης απειρομορφίας μίας δυσμενούς αντικειμενικότητας.

Παρά την επιμονή κάποιων να τον εντάσσουν στις παρυφές της υπερρεαλιστικής σχολής, ο Λαμπορδέτα παραπάνω από οτιδήποτε άλλο, ήταν προεξάρχων της μεταμοντέρνας ποίησης.

Η ποίηση του Λαμπορδέτα παρότι η απήχησή της εντός και εκτός Ισπανίας ήταν περιορισμένη, ήταν μία από τις πιο πρωτότυπες και ακτινοβόλες. Ο ποιητής της Αραγονίας ήταν ποιητής ενός κόσμου ο οποίος δεν είχε αφιχθεί ακόμη.

Σχεδόν κάθε παραφυάδα του μοντερνισμού βρήκε χώρο και ρόλο στην γραφή του, κάθε νεωτερισμός διυλίσθηκε ώστε να σχηματιστεί ο προσωπικός του, αμείλικτος, κατηφής και αποξενωμένος λόγος.

Ίσως ο πιο ευγενής από τους σαρκαστικούς ποιητές που άφησαν τα ίχνη τους στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ήταν επίσης ένας από τους, πνευματικά, ιδιαίτερα κινητικούς, ώστε να αντιπαρέλθει την τυφλή εμμένεια στις παρατηρήσεις και τις καταγραφές της συνείδησης, οι οποίες τον εικοστό αιώνα όσο προσέφεραν άλλο τόσο διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της λογοτεχνίας.

Το έργο του ήταν ένα από πιο πρωτότυπα και συνάμα, ένα από τα πλέον παραγνωρισμένα. Το πάθος του ποιητή αναχαίτισε κάθε υπερβολή και η γλώσσα του, ακραιφνής, μοιραία και αντικοινωνική, τον ξεχώρισε τόσο πολύ από τους σύγχρονούς του, ώστε τον οδήγησε στην περιθωριοποίηση.

Παρότι επιρρεπής στην κατάθλιψη και στην παχυσαρκία, έζησε μια ανέμελη ζωή και πέθανε όντας μόλις σαράντα οκτώ χρόνων, από ανεύρυσμα αορτής.