«Δεν είμαι ο συγγραφέας. Δεν είμαι καν συγγραφέας. Αυτό ήθελα να πω. Να ξεκαθαρίσω προς αποφυγήν. Κι ούτε έτυχε να σχετιστώ με τον συγγραφέα που κι αυτός δεν ήταν συγγραφέας. Το τονίζω προς αποφυγήν».
Με τα πρώτα λόγια του βιβλίου, καταλαβαίνουμε πως αυτό που θα ακολουθήσει είναι κάτι εκρηκτικό, ένα αντι-μυθιστόρημα θα έλεγε κανείς, το πιο αντισυμβατικό κείμενο του συγγραφέα μέχρι «Τώρα», ένα κείμενο πλημμυρισμένο από καταιγιστικό χιούμορ, ανελέητο αυτοσαρκασμό, ποιητικότητα και στοχασμό. Και φυσικά δράση και εξαιρετικούς ζωντανούς διαλόγους, κάτι που γνωρίσαμε στο προηγούμενο πεζό του, τις «Μαρίκες».
 Είναι η ιστορία του Ιούλιου Βερνίκου, μια κατάδυση στην προσωπική του άβυσσο, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον προηγούμενο αιώνα και τα ναυάγιά του, φιλίες, θανάτους, έρωτες, αποχωρισμούς, οράματα, διαψεύσεις, μνήμες από το παρελθόν αλλά και από το μέλλον, με φρενήρεις κινηματογραφικούς ρυθμούς και πολλή μουσική.
Γραμμένο έτσι όπως λειτουργεί η σκέψη, αυτόματα, αυθαίρετα και άναρχα, δημιουργεί ένα χαοτικό σύμπαν όμοιο με αυτό που επικρατεί στον εγκέφαλό μας, βγαίνει από μια πόρτα του μυαλού και εισέρχεται σε μια άλλη και αυτό συνεχίζεται διαρκώς μέσα στο λαβύρινθο της μνήμης και των συνειρμών χωρίς χωροχρονική «συνέχεια».
Ο Φραγκάκης, χρησιμοποιεί τα υλικά του για να συνθέσει μια αυτομυθοπλασία, ένα οντολογικό έργο, μια σπουδή πάνω στην Ύπαρξη και το Χρόνο.
                                                                                                        Άλκης Αναγνωστάκος

….Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να ζεις τόσο εντός όσο και εκτός του στενού φάσματος του παρόντος, στις αχανείς περιοχές του παρελθόντος και του πιθανού, του γνωστού και του φανταστικού: αυτός είναι ο αληθινός μας κόσμος, το αληθινό μας Τώρα.

                                                                                                                 Ursula Le Guin