«… Ο δεύτερος εαυτός επινοείται από τη συγγραφέα, ως ενισχυτικό στοιχείο, για να απελευθερωθεί το ασυνείδητο και να προβληθούν λανθάνουσες επιθυμίες του αρχικού Εγώ του Ισμαήλ Φερίκ πασά, να έρθουν στο φως απωθημένα και αντιθέσεις, να επανακάμψουν ανθρώπινες και φυσικές απουσίες, να αναμετρηθεί το πρώτο με το δεύτερο Εγώ, να αναδιπλωθεί εις εαυτόν, να αυτοβυθιστεί στον έσω κόσμο και να αυτογυμνωθεί, να στηθεί το αφηγηματικό υποκείμενο μπροστά στον καθρέφτη, ώστε να δει την αλήθεια και να την αντιμετωπίσει […] Ο Ισμαήλ δεν αντέχει στη σκέψη μιας οδυνηρής επανάληψης του αισθήματος της απώλειας και βέβαια δεν μπορεί να επιλέξει ανάμεσα στις δύο ζωές. Παρ’ όλες τις δραματικές προσπάθειές του, η αντιπαράθεση των δύο κόσμων βγαίνει στην επιφάνεια και ο Ισμαήλ, αποδεικνύεται αδύναμος να συγκεράσει τις δύο διαφορετικές πλευρές του εαυτού του και δεν κατορθώνει να υπερβεί τη διάσπαση του εαυτού ούτε τα διλήμματά του, δεν επιθυμεί να ενοποιήσει τα δύο εγώ του, να συμφιλιωθεί τόσο με το παλιό όσο και με το καινούριο, και να τα αποδεχθεί ...»