Ο Γεράσιμος Λουκάτος έχει επεξεργασθεί ποιητικά μια σειρά εννοιών που θα μπορούσαμε να τις χαρακτηρίσουμε κατά βάση αρχετυπικές: Πλους (1997), Ορίζων (2002), Σημείον (2011), αλλά και σχετιζόμενες ενίοτε με την ιστορία όπως Η Γεωμετρία της μνήμης (1991)και (2008). Πρόκειται για έννοιες συμβατές με την καταγωγή του ανθρώπινου υποκειμένου ως πάσχοντος προσώπου.

Σε όλες τις συλλογές του Λουκάτου εμφανίζεται (ή κυριαρχεί) ένα εγώ σαν ταξιδευτής, σαν προφήτης, σαν χρησμωδός, σαν εκφραστής μιας αναζήτησης μέσα σ’ έναν απέραντο κόσμο τον οποίο περιγράφει με έξοχους λυρικούς στίχους. Το ποιητικό αυτό εγώ, θεωρούμε πως αναζητά μια αληθινή –δηλαδή χωρίς λήθη – αιώνια πατρίδα. Αυτή την πατρίδα που ο Όμηρος τρόπον τινά όρισε ως νοσταλγία. Έτσι και στην εδώ συλλογή πάλι, μια αρχετυπική χωρική έννοια, η ροή, αισθητοποιεί ένα ποιητικό ανάπτυγμα αφιερωμένο στον έρωτα, το απόλυτο δηλαδή βίωμα της ύπαρξης. Ο έρως και η ροή συμπλέκουν την ομοηχία τους και μας καλούν να ρεύσουμε μαζί μέσα στα ύδατα του ποιητικού γίγνεσθαι χωρίς όμως ελπίδα επιστροφής, χωρίς δυνατότητα επανάληψης. Να ζήσουμε την κάθε στιγμή της ερωτικής ροής ως απόσταση αιωνιότητας.
Γιατί αυτό είναι ο έρωτας κατά τον ποιητή: ένας ουράνιος ναύλος που πληρώνεται με απόσταση.
Νίκος Ι. Χουρδάκης