Οι Γερμανοί, όταν έχαναν μια μάχη από τους αντάρτες, και έχασαν πάρα πολλές, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να εκδικηθούν καίγοντας τα χωριά μας και σκοτώνοντας αμάχους, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους, με τη δικαιολογία ότι βοηθούσαν τους αντάρτες. Ναι, τους βοηθούσαμε, τους δίναμε ψωμί και τους μπαλώναμε τα ρούχα, ήταν οι πατεράδες, τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μας που τους πολεμούσαν, τι έπρεπε να κάνουμε δηλαδή;
Στη φωτογραφία η δασκάλα κ. Σοφία Λαμπρέτσα μοιράζει γάλα στα νηστικά παιδιά ενός ακόμα καμένου χωριού με πολλούς νεκρούς.
Το βιβλίο γραμμένο στην τοπική διάλεκτο της Δυτικής Μακεδονίας αποτελεί ένα λαμπρό ντοκουμέντο της ζωής, της γλώσσας και της ιστορίας των χωριών μας τον προηγούμενο αιώνα.
Σοφία Τσινίκα
