Πόρτες. Πότε στολισμένες με λουλούδια, πότε με σκαλίσματα και ταμπλάδες. Πότε κλειστές, πότε ανοικτές και φιλόξενες. Πάντα συντονισμένες με τις εσωτερικές μου ταλαντώσεις και συχνότητα. Καιρό τώρα μετά, τις ξαναφέρνω στην μνήμη μου μέσα από μια φωτογραφία, μια διαφάνεια, μια ζωγραφιά. Τις δουλεύω και μου αποκαλύπτουν εικόνες που περίμεναν «μιαν άλλη» στιγμή να μιλήσουν στον βιαστικό περιηγητή-φωτογράφο.
Σαν να μου λένε:
«Είμαστε οι δυο μας τώρα!
Δες! Άκου! Μύρισε! Πιάσε!»
