Από δημοσιευμένες μαρτυρίες, απομνημονεύματα και ημερολόγια μαθαίνει κανείς την περιπετειώδη επιστράτευση και ζωή των Είκοσι Ηλικιών που μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα «εργασίας», αλλά και τους πιθανούς λόγους που προκάλεσαν να ληφθεί η μυστική αυτή απόφαση, ήτοι: Να κατασκευαστούν οι δρόμοι σε περιοχές που θα υποδείκνυε το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Να εμποδιστούν οι τυχόν δραστηριότητες συνωμοσίας των μειονοτήτων, σε περίπτωση εισόδου της Τουρκίας στον πόλεμο. Να απομακρυνθούν οι μειονότητες από τις εμπορικές τους δραστηριότητες και να αποδυναμωθούν οικονομικά, με σκοπό να διευκολυνθεί η δημιουργία μιας μουσουλμανικής-τουρκικής αστικής τάξης (μπουρζουαζίας).

Πέρα όμως απ' όλα αυτά και τόσα άλλα, η ολοκληρωτική σχεδόν εξαφάνιση του ελληνικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, αλλά ταυτόχρονα και η ελάττωση του εβραϊκού και αρμενικού πληθυσμού, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Είκοσι Ηλικίες δεν είναι ένα γεγονός αυτοτελές, οφειλόμενο σε σύμπτωση, δηλαδή κάτι που συνέβη μια και μόνη φορά και τελείωσε. Έχει τα πριν και τα μετά του. Έχει, σύμφωνα με το Νεοτουρκικό Σχέδιο "ittihatci Plani" (1913), την υλοποίηση της εθνικής-θρησκευτικής κάθαρσης "etnik/dinsel temizlik" των Ελλήνων και Αρμενίων από τις πατρογονικές τους εστίες στη Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη: τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ασσυριών το 1915, στη συνέχεια των Ελλήνων, με τα αμελέ ταμπουρού και τους τσέτες, τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών.