Η Φιλοσοφία του Παρμενίδη παρουσιάζεται ως θεϊκή αποκάλυψη, ως αποκάλυψη μίας ανώνυμης θεάς που υποτίθεται ότι αποκαλύπτει στον Παρμενίδη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Το παράδοξο εδώ είναι ότι ο φιλοσοφικός λόγος παρουσιάζεται ως θεϊκή αποκάλυψη, δογματική δηλαδή και αναμφισβήτητη αλήθεια. Αυτό όμως συνιστά ουσιαστικά αναίρεση της ταυτότητάς του. Έτσι η πρόθεση του Παρμενίδη να δείξει μέσα από την ποιητική και συμβολική εικόνα του φανταστικού του ταξιδιού στη χώρα του φωτός την ανάγκη υπέρβασης της απλοϊκής γνώσης από την έγκυρη γνώση της φιλοσοφίας αποδεικνύεται, όσο και αν είναι κατανοητή, αντιφιλοσοφική. Και αυτό ακριβώς είναι το τίμημα της αλαζονικής του πεποίθησης ότι αυτός και μόνον αυτός κατέχει την αλήθεια. Προφανώς καταφεύγει στον ρόλο του υποφήτη της ανώνυμης θεάς για να προσδώσει στον φιλοσοφικό του λόγο μεγαλύτερο κύρος, χωρίς όμως να συνειδητοποιεί ότι με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά τον υπονομεύει, αφού ο φιλοσοφικός λόγος είναι πάντοτε αγωνιώδης αναζήτηση της αλήθειας, είναι ελεύθερος στοχασμός και ποτέ ένα είδος θεϊκής αποκάλυψης. Πάντως το περιεχόμενο της δήθεν αποκάλυψης έμεινε τελικά εντελώς ανεπηρέαστο από την μορφή της η οποία είναι ποιητική, μυθική και θρησκευτική. [. . .]