Ποιες είναι οι κοινές εμπειρίες της κρίσης του 21ου αιώνα σε δύο χώρες του ευρωπαϊκού νότου; Πόσο μοιάζουν άραγε η Ελλάδα και η Ιταλία; Και πώς γίνεται κατανοητή η έννοια «κρίση» από τις κοινωνίες αλλά και από τις διαφορετικές επιστήμες του ανθρώπου και της κοινωνίας; Τα ερωτήματα αυτά προσπαθεί να απαντήσει αυτό το διπλό βιβλίο, που δεν αποτελεί μία συγκριτική προσέγγιση αλλά χρησιμεύει ως μια διεπιστημονική συνάντηση μελέτης, σε πρώτο χρόνο, δύο κοινωνιών σε καιρούς κρίσης. Στο πρώτο τμήμα του, δηλαδή, στη μετάφραση του συλλογικού τόμου Italia-Grecia. Due face, stessa crisi (2020) εξετάζεται, από τη σκοπιά της κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης, η πολιτιστική απεικόνιση της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και η διάδοσή της στην ιταλική δημόσια συζήτηση. Στο δεύτερο, το οποίο είναι γραμμένο από τη σκοπιά και με τα εργαλεία της ιστορικής επιστήμης, ερευνάται η ελληνική κοινωνία και προτείνεται η διανοητική οργάνωση των συναπτών κρίσεων της (της δημοσιονομικής, της υγειονομικής, των επιπτώσεων της ευρωπαϊκής πολεμικής κ.ά.) με απώτερο στόχο την εμβάθυνση των αναγνώσεων και ερμηνειών τους. Αντί άλλου επιλόγου, ακολουθεί μία ελεύθερη συζήτηση μεταξύ ελληνίδων και ιταλίδων ιστορικών, κοινωνιολόγων και πολιτικών επιστημόνων με θέμα την πρόσληψη της κανονικότητας κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος των κρίσεων, θέτοντας το εξής πρόσθετο ερώτημα: Πότε τελειώνουν οι κρίσεις;