Όσο με πάνε τα ποδάρια μου, θα πηγαίνω. Δεν είμαι και καμιά γριά. Ίσα που έπιασα τα εβδομήντα. Και κάτι παραπάνω ίσως. Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Τελευταία με πονάνε, όταν ανεβαίνω στο αστικό. Πιο πολύ, όταν κατεβαίνω στη στάση. Τα έχω μετρημένα τα σκαλιά, πατάω γερά στο πρώτο, αφήνω το αριστερό απαλά, πατάω με το δεξί στο τρίτο, μετά ρίχνω έναν πήδο και τέλος. Εκείνο που με κάνει έξαλλη είναι όταν κάποιοι μου παραχωρούν τη θέση τους, για να καθίσω. Να πεις ότι δείχνω σαν καμιά γριά; Κάθε άλλο! Ψηλή, θεόρατη κοπελάρα, με σφιχτό κορμί, ούτε μια ρυτίδα ν` αυλακώνει το πρόσωπό μου, ούτε κυτταρίτιδα, ραγάδες, τίποτα! Είναι σίγουρο ότι πολλοί στοιχηματίζουν για την ηλικία μου, αλλά θα ήταν προτιμότερο να παίξουν στη λοταρία, εκεί μπορεί να είναι πιο τυχεροί. Είναι και κάτι κακομοίρηδες που με λοξοκοιτάζουν κιόλας! Θα ήθελα κάποιον να με χειροκροτήσει, αλλά και τι μ` αυτό; Εγώ θα κάνω το μπάνιο μου κι αυτός θα πάει στη γυναίκα του. Θα του τα ψάλλει, γιατί άργησε ή γιατί δεν άργησε, την ώρα που θα ξανοίγομαι στη θάλασσα, για να μην χάσω τη σειρά μου. Τριακόσια εξήντα πέντε μπάνια τον χρόνο, εκτός από τη χρονιά που χιόνισε. Έχασα μόνο ένα. Ντρέπομαι γι` αυτό. Θα κρυολόγησα, φαίνεται. [...] (Από την έκδοση)