Ο Γρηγόρης Περούζης πρόκειται σε λίγο καιρό να βγει στη σύνταξη. Βρίσκεται, έτσι, ανάμεσα, στη νοσταλγία και στο όνειρο.

Νοσταλγία, για το χθες που έφυγε, χωρίς όμως και να χαθεί και που άφησε πίσω του, τις αναμνήσεις, και κάτι από ρομαντική διάθεση, απέναντι στα γεγονότα, που ο ίδιος έζησε.

Και το όνειρο, που θέλει να πιστεύει ότι του ορίζει στην από ’δώ και πέρα η ζωή του, μια νέα θέση, με νέο ρόλο, αλλά, και με νέες, ίσως, καλύτερες ευκαιρίες, για τον στόχο του: να αποκλείσει την πιθανότητα, ενός αναίτιου παροπλισμού του, τώρα, που θα γίνει συνταξιούχος.

Η ζωή, όμως, έχει τη δική της ατζέντα και τη δική της, αποκλειστικά, δυναμική, με απρόσμενες, απαιτητικές, μεγάλες ή μικρές ανατροπές.

Τελικά, τι θα κάνει, άραγε, ο Γρηγόρης Περούζης; Πώς θα αντιδράσει; Ποιες θα είναι οι επιλογές του; Ή, απλά, θα συμβιβαστεί; 

Μήπως, όμως, όλα αυτά, που θα του συμβούν, γίνουν έμπνευση, αιτία, αφορμή, για ένα δικό του, μεγαλόπνοο σχέδιο; Και ποιο θα είναι;