Με τη σεμνότητα λόγου και μορφής που πρέπει να επιδεικνύει κάθε εραστής της τέχνης της ποιητικής, όταν καταπιάνεται με υψηλές και δυσπρόσιτες ιδέες – ενώ έχει συνείδηση ότι η σκέψη η πρωτότυπη του λείπει κι η γλώσσα του η πενιχρή δεν φτάνει, το σοβαρό περιεχόμενο της ιδέας με κάλλος καθαρό αισθητικά να ντύσει – κι από ένα πνεύμα κινούμενος που απηχεί έντονα την εθνική παράδοση της Χώρας, την θεμελιωμένη στη σκέψη στοχαστών μεγάλων, θέλησα με το πόνημα τούτο σ’ ένα γενικότερο μεν επίπεδο να αποδώσω – καίτοι αποσπασματικά κατ’ ανάγκην – τον ιδανικό, υποκειμενικά ασφαλώς πλασμένο, τύπο του πατριωτικά σκεπτόμενου Έλληνα, ειδικότερα δε – δίκην προτύπου άξιας να συγκινεί και να θαυμάζεται ηρωΐδας – να υμνήσω την αγνή Ηρωΐδα των Κυκλάδων, την Μαντώ Μαυρογένους.