Οι περισσότερες ιστορίες αρχίζουν πριν από καιρό, σε έναν άλλον τόπο και χρόνο. Τις ζουν άλλοι άνθρωποι που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε. Είναι να απορεί κανείς γιατί οι άνθρωποι νοιάζονται για τις ιστορίες. Ίσως από λαχτάρα, ίσως από περιέργεια, ίσως να μη νοιάζονται πραγματικά, ποιος ξέρει, κι αν κάποιος ξέρει σιγά μην απαντήσει.

   Και αυτή η ιστορία έτσι ξεκινάει, μια βραδιά, σε ένα άλλο μέρος σε διαφορετικό χρόνο. Τη βραδιά της τελευταίας πανσελήνου του καλοκαιρού, καθώς το βέλος του Ωρίωνα έσκιζε του ουρανό, σε μια  μισοσκότεινη αίθουσα με έναν θρόνο, μια επίσης μισοσκότεινη μορφή, η μορφή του βασιλιά, ίσα που διακρινόταν από τους λίγους και εκλεκτούς συμβούλους και στρατηγούς του. Η πριγκίπισσα Κλαούντια ήταν στην δεξιά πλευρά του θρόνου και ακουμπούσε απαλά το χέρι της στον ώμο του. Κάτι ψέλλισε αυτός και η κόρη του πλησίασε το αφτί της για να ακούσει.

   «Μάλιστα, πατέρα», είπε με ήρεμη φωνή. «Ήρθε η ώρα!» δήλωσε στην αίθουσα. Όλοι όσοι ήταν μαζεμένοι έγειραν τα κεφάλια τους μπροστά σε ένδειξη σεβασμού και έκαναν μεταβολή.

   Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία.