Από τα πιο γνωστά έργα του Φεντώ που κρατάει τις αποστάσεις
του από το βωντβίλ για να συνθέσει συζυγικές φάρσες,
όπου το κωμικό στοιχείο είναι ανελέητο και σχεδόν σπαραξικάρδιο.
Η αστική τάξη του τέλους του 19ου αιώνα αναγνωρίζει τον εαυτό της,
αναγνωρίζει τις φαντασιώσεις της και τους ανικανοποίητους πόθους της.
