Η παρούσα διήγηση αποτελεί μια νωπογραφία της δεκαετίας του ’40. Μια νωπογραφία χωρίς τις κλασικές αποχρώσεις του μαύρου. Χωρίς να τις αρνείται, τις αποσύρει στο βάθος από το οποίο αναδύονται τα φωτεινά χρώματα που κυριαρχούν στην σφριγηλότητα της ζωής που αναπηδά πολύχρωμη από το μελανό. Σαν τ’ αστέρια που λάμπουν μέσα στην άβυσσο τη μελανή, σαν ζωοδότες γραφικοί, συναρπαστικοί και αναίτιοι. Όσο και να εκπλήττει, αυτή είναι η ζωή που έζησα και την ανακαλώ σαν ταξίδι στη δεκαετία του ’40. Για να φανεί πώς έβλεπα εγώ τους άλλους τότε, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, και πώς τους βλέπω τώρα.
