Τα χρόνια περνούσαν σε ολόφωτες μέρες και απίθανα καλοκαίρια και εποχές μυρίζοντας το χώμα γιατί βλέπεις το σπίτι μου ήταν μέσα σε απίθανα χωράφια ανά 1 m2 χιλιόμετρο ίσως 10 σπίτια. Το κέντρο της πόλης μόλις 4 χιλιόμετρα. Μιας πόλης όπως κατάλαβα αργότερα, μοναδικής, μιας πόλης με ψυχή και ανθρώπους.
Τα μάτια μας γεμάτα μπλε, με κόκκινα δειλινά,
απέναντι στων βουνών την άκρη.
Θάλασσα και ουρανός, σύννεφα και κύματα.
Άχραντα μυστήρια στο βάθος του Πατραϊκού.
Παντοτινή αγάπη.
Μεγάλωνα σε μια τέτοια οικογένεια και σε ένα περιβάλλον που δεν έλειπε τίποτα.
