Και οι δύο, και ο Λεόντιος και η Λένα, το σκάνε απ’ τα βασίλειά τους για ν’ αποφύγουν έναν γάμο ανάμεσά τους, προκαθορισμένο, μολονότι ποτέ δεν συναντήθηκαν. Παρ’ όλα αυτά συναντώνται άγνωστοι, ερωτεύονται, παντρεύονται ειρωνικά σαν ανδρείκελα, αντικαθιστώντας τον Πρίγκιπα και την Πριγκίπισσα δήθεν κατά τύχη. Και τότε μόνον αποκαλύπτεται η αλήθεια προς μεγάλη τους απογοήτευση. Κάνουν ό,τι εντελώς λανθασμένα πιστεύουν πως είναι δική τους ελεύθερη σκέψη και βούληση. 
Ο Λεόντιος και Λένα είναι αληθινό έργο πέρα για πέρα. Υπάρχει ένας κόσμος τόσο αληθινός κάτω απ’ την επιφάνειά του όσο και στον Δαντόν και στον Βόιτσεκ, ένας κόσμος ονειρεμένος, που σχεδόν πάντα γίνεται ενοχλητικός με την τραχύτητα και τη σκληρότητά του, τον πεσιμισμό και τη μοιραιοδοξία. Η ειρωνική αποθέωση του κωμικού οράματος αυτής της αβύσσου είναι οι δύο τελικοί μονόλογοι του έργου.