Άγριος φυσούσε ο άνεμος, σαν να ερχόταν απ` το κοιμητήρι της παγωμένης άνοιξης, από εκεί που είναι θαμμένες, ναι μαζί με τις μπότες τους λένε, όλες οι εγκαταλειμμένες σκιές, που σύρθηκαν κάποτε εδώ έξω.
Με την πνοή του έδειχνε τον φόβο, στους τοίχους, τα παράθυρα, στους ανθρώπους, ακόμη και στον ουρανό αυτής της σάπιας τρύπας, και δόξα τον... δεν ήξερε ποιον, από τέτοιες γούβες σαν και αυτήν που έβλεπε τώρα κάτω να κοχλάζει καλώντας τον στο έρεβος, είχε μάθει καλά. Οι φρόνιμοι και οι γνωστικοί από πάντα την αποκαλούσαν `η λάθος πλευρά της πόλης`.
Για τους άλλους, τους καταφρονεμένους, για τους τρελούς και τους ηλίθιους, τους κάθε λογής φυγάδες, κλέφτες και φονιάδες, δεν είχε όνομα· ήταν απλά το σπίτι τους. Καμιά φορά μπορούσες να τους ακούσεις να λένε `πάω κάτω`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]