Γκρίζες στέγες στην απέραντη τσιμεντένια πόλη.
Συντρίμμια σκοτωμένου ονείρου.
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα στο λυκαυγές
την ώρα που το φεγγάρι
αφήνει τις υγρές επιφάνειες.
Αισιοδοξία
Νύχτα κι η θάλασσα χρώματα αλλάζει
ταξιδεύω ώρες και σαν επιστρέφω,
δυο περιστέρια ησυχάζουν στις λίγες ευωδιές,
που φέρνει έξι ορόφους κάτω ο κήπος το ξημέρωμα.
Γκρίζες στέγες στην απέραντη τσιμεντένια πόλη.
Συντρίμμια σκοτωμένου ονείρου.
Τα μάτια μου ορθάνοιχτα στο λυκαυγές
την ώρα που το φεγγάρι
αφήνει τις υγρές επιφάνειες.
Σβήνω το φως
και αναπάντεχα ακούγεται
μακρύ συρτό γέλιο, για ό,τι φέρει η μέρα.
Περίεργη αίσθηση προκαλεί τα πρωινά πουλιά
που κράζουν απέναντι στη λεύκα.
Χάος ολόφωτο η θύμηση
στο πρωινό αγιάζι του απείρου.
Τα όνειρα παίρνουν νέα μορφή,
δυο ηλιαχτίδες στο μπαλκόνι.
Η ζωή συνεχίζεται...
