Όταν ο Λυκούργος παρέδωσε τους Νόμους στους Σπαρτιάτες, έφυγε. Χώθηκε μέσα στην κοιλάδα του Ευρώτα και εξαφανίστηκε. Μάταια έψαχναν οι συμπατριώτες του να τον βρουν, άλλοι για να διαμαρτυρηθούν για την αυστηρότητα της νομοθεσίας του και άλλοι για να ζητήσουν κάποιες προσωπικές τροπολογίες... Αλλ` εκείνος ήταν άφαντος. Επέστρεφε -λέγανε- στους θεούς που του ενέπνευσαν τους νόμους. Ήθελε έτσι να δείξει ότι οι νόμοι, για να έχουν κύρος και καθολικότητα, πρέπει να είναι `θεήλατοι`, να εμπνέονται από το υπεριστορικό Αγαθό.
Έκτοτε, η ανθρωπότητα βιώνει μια περιπέτεια σχετικά με την εννοιολόγηση του `δικαίου` και της `αλήθειας`, δηλαδή σχετικά με τα θεμέλια του πολιτισμού και τον τρόπο νοηματοδότησης της ύπαρξης.
Στο παρόν σύγγραμμα, θα αναλύσουμε αυτήν την πνευματική περιπέτεια μελετώντας: την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, την επίδραση που άσκησε ο Χριστιανισμός στην κατανόηση της αλήθειας και του δικαίου, τη μεσαιωνική αντιπαράθεση μεταξύ φιλοσοφικού ρεαλισμού και νομιναλισμού, τη νεότερη ευρωπαϊκή φιλοσοφία (καρτεσιανισμός, εμπειρισμός, καντιανισμός, χεγκελιονισμός, βουλησιοκρατία, υπαρξισμός, φαινομενολογία), τη μετανεοτερικότητα, καθώς και τον εναλλακτικό τρόπο κατανόησης της αλήθειας και του δικαίου που διαμορφώθηκε κατά τον ύστερο ελληνικό μεσαίωνα από τους ησυχαστές.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε το εύλογο της ρήσης του Ντοστογιέφσκι ότι `τα μόνα που απομένουν μέσα μας σαν `κατ` εικόνα και καθ` ομοίωσιν Θεού` είναι η αγάπη προς την Αλήθεια και η δίψα για Δικαιοσύνη`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]