Στο παρόν έργο του ο Στρατιωτικός Δικαστής κ. Ε. Γιαρένης διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαιοελληνικές κοινωνίες αντιμετώπιζαν τον πόλεμο, εξετάζοντας όμως παράλληλα, την πολεμική οργάνωση, τη στρατιωτική προετοιμασία και την πολεμική δραστηριότητα των πολιτών-οπλιτών της αρχαιοελληνικής πόλεως-κράτους, της κλασικής ιδίως εποχής. Βασικό αντικείμενο ενασχόλησης του συγγραφέα αποτέλεσε η διερεύνηση της ύπαρξης ρυθμιστικών της πολεμικής δραστηριότητας κανόνων και, ειδικότερα, των κανόνων εκείνων οι οποίοι επεδίωκαν τον περιορισμό της βίας την οποία αναπόφευκτα κρύβει μέσα της ο πόλεμος, ο οποίος στις αρχαιοελληνικές πόλεις ήταν αενάως ανανεούμενος, αποτελώντας, κατά τον συγγραφέα, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο θεσμοθετημένης κρατικής βίας.
Το έργο ξεκινά με μία ιστορική κατά βάσιν επισκόπηση των θεσμών του αρχαιοελληνικού κόσμου, από τις απαρχές των ιστορικών χρόνων (από τη χρονική δηλαδή περίοδο ύπαρξης γραπτών και κατανοητών για εμάς πηγών), σε μία προσπάθεια άντλησης χρήσιμων πληροφοριών σχετικών με τη στρατιωτική οργάνωση και τα πολεμικά ήθη των εξεταζόμενων αρχαιοελληνικών κοινωνιών και ολοκληρώνεται με την παράθεση των σχετικών κανόνων του σύγχρονου Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου των Ενόπλων Συγκρούσεων, αλλά και του Στρατιωτικού Ποινικού Δικαίου, αναπτύσσεται δε σε τρία Μέρη. Τα συμπεράσματα του συγγραφέα ακολουθούν το Τρίτο Μέρος της συγγραφής.
Θα πρέπει βέβαια εδώ να σημειωθεί πως παρά το γεγονός ότι η συστηματική κωδικοποίηση των κανόνων των σχετικών με τη συμπεριφορά των εμπολέμων κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών καταγράφεται ως μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη στον τομέα του διεθνούς δικαίου, κανόνες προσδιοριστικοί του τρόπου με τον οποίο οι συμμετέχοντες σε μια ένοπλη σύγκρουση μπορούσαν να δράσουν κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών, αλλά και κανόνες περιοριστικοί των μέσων που ήταν επιτρεπτό να χρησιμοποιήσουν κατά τη διάρκεια αυτών, μπορούν να αναζητηθούν χιλιάδες χρόνια πίσω στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ήδη από την επιλογή του τίτλου του έργου φανερώνεται ο κατά βάσιν ιστορικός προσανατολισμός του περιεχομένου του, αφού ο συγγραφέας ανέλαβε να διερευνήσει τα σχετικά ζητήματα σε συνάρτηση με το ιστορικό πλαίσιο του αρχαιοελληνικού κόσμου και ειδικότερα σε σχέση με τους πατροπαράδοτους και αρχαιότατους κανόνες που αποτελούσαν ένα, εθιμικά περισσότερο διαμορφωμένο, δίκαιο του πολέμου, το οποίο δεν έλαβε βέβαια τη μορφή ενός εξειδικευμένου κώδικα, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του σύγχρονου νομικού πολιτισμού.
Η προσέγγιση του ιστορικού παρελθόντος έγινε από το συγγραφέα με επίγνωση της απόστασής του απ` το παρόν, με σεβασμό στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς, χωρίς δηλαδή, έστω και ακούσια, προβολή των δεδομένων του παρόντος, ιδίως σε σχέση με τον πόλεμο και τους κανόνες που τον ρυθμίζουν, στο ελληνικό παρελθόν. Καταβλήθηκε επίσης προσπάθεια εξασφάλισης μίας αθροιστικής θέασης του συνόλου των ιστορικών δεδομένων, με ταυτόχρονη αποδοχή των διαφορετικών πτυχών της ιστορικής πραγματικότητας και εξοβελίστηκε συνακόλουθα κάθε επιστημονικός δογματισμός, ο οποίος δεν επιτρέπει εκ φύσεως την πολλαπλότητα των ερμηνειών. Ο τρόπος παράθεσης του εξεταζόμενου υλικού ακολούθησε τόσο μίαν αφηγηματική, όσο και μία ιστορική και -κυρίως- λογική συνέχεια.
Ο συγγραφέας ερεύνησε τον πόλεμο ως ένα θεσμό των αρχαιοελληνικών κοινωνιών, ανευρίσκοντας, μέσα από την εξέταση των γραπτών πηγών της ελληνικής αρχαιότητας, τους νομικούς κανόνες για τη ρύθμισή του και σε αυτό ιδίως το σημείο έγκειται η πρωτοτυπία της ερεύνης του, αφού κάτι τέτοιο δεν είχε επιχειρηθεί ξανά στο παρελθόν και μάλιστα σε τέτοια έκταση. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]