Ο ρήτορας της αρχαίας Αθήνας έπρεπε:
- να διαθέτει φυσικές ικανότητες, πολλές γνώσεις και δεξιότητες
- να έχει ένταση, ευφράδεια, ευχάριστη χροιά φωνής, διάρκεια αναπνοής και ευκρίνεια
- να διαθέτει αυτοπεποίθηση και τόλμη, ώστε να μη δειλιάζει και τραυλίζει μπροστά στο πλήθος
- να χειρίζεται τον λόγο χωρίς γραμματικά και συντακτικά σφάλματα
- να γνωρίζει σε βάθος τους τρόπους του καλλωπισμού του λόγου
- να προσαρμόζει το ύφος του ρητορικού λόγου προς τη φύση του θέματος
- να γνωρίζει τη δομή του ρητορικού λόγου προς τη φύση του θέματος
- να έχει την ικανότητα να επινοεί, να επιλέγει και να τοποθετεί στον κατάλληλο τόπο τα επιχειρήματα που αρμόζουν
- να γνωρίζει τα ανθρώπινα πάθη, την ψυχολογία του πλήθους και του συγκεκριμένου ακροατηρίου, ώστε να λέει τα κατάλληλα στον κατάλληλο χώρο και τόπο, ν` αποσιωπά τα ασύμφορα και να διεγείρει ευνοϊκά για τις επιδιώξεις του συναισθήματα
- να γνωρίζει τους νόμους, τους θεσμούς, τον τρόπο διοικήσεως, τα οικονομικά, τις εξωτερικές σχέσεις και την ιστορία της πόλεως
- ν` ασκηθεί στην τεχνική της υποκριτικής, δηλαδή να έχει την ικανότητα να ρυθμίζει κάθε φορά τον τόνο της φωνής, τον ρυθμό της απαγγελίας, τη στάση του σώματος, τις κινήσεις των χεριών, τη θέση της κεφαλής, τους μορφασμούς του προσώπου και γενικά να φροντίζει ώστε τα σωματικά σχήματα να παριστάνουν τις κινήσεις της ψυχής
- να διαθέτει μνημονική ικανότητα που είναι αλληλένδετη με την υποκριτική δεξιότητα
- ν` αποστηθίζει και ν` απαγγέλλει με ευχέρεια εκτενέστατα πολλές φορές κείμενα
- να φαίνεται αυθόρμητος, αφού η `από στήθους` αγόρευση θαυμάζεται, ενώ η ανάγνωση χειρογράφων είναι πληκτική και κουράζει.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
