Τα αρχαία θέατρα, ή μάλλον τα θέατρα της ελληνικής αρχαιότητας, εξακολουθούν να υποστηρίζουν ένα αξεπέραστο υπόδειγμα κοινωνικής ισορροπίας, συλλογικής πνευματικότητας και συντροφικής αλληλεγγύης. (. . .) Λιτή η δομή τους, απέριττη η εκτέλεση, γυμνή από κάθε ανάγκη πρόσθετου εξωραϊσμού που θα μπορούσε να εκτρέψει την προσοχή, προσφέρονται απλόχερα στην λειτουργία του φωτός, την ευεργετική για την ανάδειξη της σοφίας των γραμμών και της ευγλωττίας των καθαρών όγκων. Για την απότιση της πρέπουσας τιμής στα άγνωστα εκείνα χέρια που χάιδεψαν με ακρίβεια και με αγάπη τα μάρμαρα και πότισαν με την ψυχή τους τις πέτρες. Τα αρχαία θέατρα - και εννοώ τα θέατρα της ελληνικής αρχαιότητας - ταγμένα στο αναγεννητικό φως της ημέρας αρνούνται τη μεταφυσική καταφυγή στην ασάφεια της σκοτεινιάς. Μόνο στο φως ηχεί άλλωστε και ο λόγος τους, ένας λόγος που εξακολουθεί να σημαδεύει όσες συγκινήσεις δεν απονεκρώθηκαν ακόμη από τις συνεχείς εκβαρβαρώσεις του χρόνου και τις τουριστικές προοπτικές των επερχόμενων καιρών.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]