Η Αρκαδία ως ιδέα για αιώνες γοητεύει τον άνθρωπο, στην αναζήτηση της εφικτής ευδαιμονίας, του άριστου μέτρου και του άδολου έρωτα προς τη ζωοδότρα φύση. Ευλογήθηκε από τους θεούς και υμνήθηκε από τους ανθρώπους, αγαπήθηκε ως τόπος του φωτός, του χιονιού και της αλμύρας, του ξύλου και της πέτρας. Είναι η Αρκαδία της ιστορίας και του πολιτισμού, του πνεύματος και της τέχνης, της θυσίας και του αγώνα, του μόχθου και της δημιουργίας. Είναι ο τόπος που κατάφερε να διατηρήσει τη σαγηνευτική ομορφιά του και να παραμένει καταφύγιο γαλήνης για τον κάθε επισκέπτη που προσμένει τους ήχους του Πάνα, μέσα από τις δασιές φυλλωσιές των αρκαδικών βουνών. Είναι η ιδανική Αρκαδία της Οικουμενικής, που κομίζει ένδοξο παρελθόν και ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
