Προσπαθείς να πεις τα πράγματα με το όνομά τους, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι σχεδόν ποτέ εφικτό γιατί ο καθένας δίνει το δικό του όνομα στα πράγματα. Τα λες έτσι όπως εσύ τα βλέπεις χωρίς εκπτώσεις και χωρίς κολακείες. Άλλωστε τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται. Μιλάς με παρρησία, αλλά πάντα με τη σπάθη της υποκειμενικότητας να επικρεμάται υπό μορφή σκληρής κριτικής. Προτίμησα, όμως, κάτι τέτοιο παρά το ανέξοδο και τετριμμένο «στρογγύλεμα» που παρατηρείται στον πολιτικό λόγο. Έτσι, λοιπόν, χωρίς περιστροφές, επιχείρησα να πω τα πράγματα όπως τα έβλεπα στη δεδομένη χρονική στιγμή, στη διάσταση του πολιτικού χρόνου. . . Απευθύνομαι στον αναγνώστη που του αρέσει η περιπέτεια, γιατί δεν ήθελα να αρέσω, ήθελα να προβληματίσω, γι’ αυτό και έξυνα πληγές. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]