Ο Βυζαντινός κόσμος σε πολλές περιπτώσεις έχει αποδείξει πόσο απείχαν οι θεωρητικά υψηλές αξίες και ιδανικά που προέβαλλε, σε σχέση με την πρακτική εφαρμογή και υλοποίησή τους. Μια τέτοια αξία κατά την άποψη μου ήταν η `φιλία`. Οι Βυζαντινοί για ένα σωρό λόγους που εξετάζονται στο βιβλίο αυτό και δεν είναι άσχετοι από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, αφενός εγκωμιάζουν τη φιλία και αφετέρου με τη συμπεριφορά τους την καταρρακώνουν. Καταδεικνύεται έτσι η μεγάλη διάσταση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα, καθώς και οι υφέρπουσες τάσεις για αποστροφή από την ειλικρινή φιλία. Πρόκειται για την εποχή της ανάρρησης μιας άλλης φιλίας, της φιλίας ως πολιτικής διασύνδεσης, ως μέσου κοινωνικής αποκατάστασης και καταξίωσης. Αυτό το ρόλο καλείται να διαδραματίσει μια φιλική σχέση στην πραγματικότητα και πέρα από τις αβάσταχτα μελό επιστολές που στέλνουν οι Βυζαντινοί μεταξύ τους, οι οποίες αποκαλύπτουν τη συναισθηματική κενότητα που κυριαρχεί στους κύκλους της εγγράμματης ελίτ της Κωνσταντινούπολης. Η διάσταση λόγων και έργων όμως δεν επισκιάζει όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μέσα από την εξέταση του πρωτογενούς υλικού διαπιστώνει κανείς πως τα συναισθήματα δεν έχουν εκλείψει, διασώζονται όμως όχι στη φιλία, αλλά στην ομοφυλοφιλία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]