Ο τρόπος που συχνά αξιολογούμε τα πράγματα και τους ανθρώπους είναι συνήθως ανακριβής και απλοϊκός. Μας εξυπηρετεί να ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα και φαίνεται να πιστεύουμε ότι αυτό είναι απαραίτητο για να αποφευχθή κάποιος υποτιθέμενος όλεθρος. Μας βολεύει να πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι μαύρα ή άσπρα. Να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κληρικούς, μας αρέσει και εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες της ανωριμότητός μας να ειδωλοποιούμε και να αποθεώνουμε κάποιους απ` αυτούς και κάποιους άλλους να τους θεωρούμε βδελύγματα. Όμως την ειδωλοποίηση ακολουθεί αναπότρεπτα, αργά ή γρήγορα, η δαιμονοποίηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]