(...) «Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο «Στράμαν, το παραμύθι του ουρανού» δεν ήταν παρά η έκφραση και εξωτερίκευση της προσπάθειάς μας ν` απαντήσουμε στα αμέτρητα `γιατί` των παιδιών μας, που γιγαντώνονταν όσο αυτά μεγάλωναν και πλούτιζαν τις γνώσεις τους γύρω από τις φυσικές επιστήμες. Δεν θα μπορούσαμε άλλωστε να διηγηθούμε, κατά τη γνώμη μας, με καλύτερο τρόπο τη μαγική, αλλά πολλές φορές πολύπλοκη, φύση του σύμπαντος που μας περιβάλλει, παρά μόνο μέσα από ένα ατελείωτο και καθημερινό παραμύθι, σε συνέχειες, στο οποίο κυρίαρχο ρόλο έπρεπε να παίζουν παιδιά σαν τα παιδιά μας. Στο μεγάλο αυτό παραμύθι της γνώσης τίποτα δεν έπρεπε να είναι ψεύτικο. Γι` αυτό, ακόμη και τα, κατά πολλούς μυθικά ίσως, στοιχεία της πλοκής είναι δανεισμένα από τις παραδόσεις και τις αντιλήψεις άλλων λαών και πολιτισμών. (...)
Πέρα όμως από μια απλή εξιστόρηση των μυστικών του σύμπαντος, αυτό που θέλαμε να μεταφέρουμε στην ψυχή των παιδιών μας ήταν η νέα ποιότητα επιστημονικής αλλά και ανθρώπινης ηθικής που έχει αρχίσει να ανατέλλει, και η οποία βασίζεται σε μια νέα φυσική αντίληψη της κοσμικής δημιουργίας που μας περιβάλλει. Συγχρόνως, ήταν βαθιά επιθυμία μας να τα πείσουμε ότι, στο πλαίσιο του αγώνα για τη γνώση του σύμπαντος, δεν χωρούν οποιοιδήποτε δογματισμοί, αναστολές, προκαταλήψεις ή σκοπιμότητες. (...)
Παρ` όλ` αυτά, ο Στράμαν είναι ένα μαγικό παραμύθι και για μεγάλα παιδιά, οποιασδήποτε ηλικίας, που στην ψυχή τους δεν έπαψε να ζει ο ταξιδευτής κι ο εξερευνητής του κοσμικού χάους. Ίσως μέσα από την πλοκή του ουράνιου παραμυθιού ο καθένας από τους μεγαλύτερους αναγνώστες αναγνωρίσει κομμάτια των κρυφών σκέψεων και ενοράσεων, ενώ ίσως μέσα από το κείμενο διαλέξει υποσυνείδητα να αντιληφθεί καλύτερα διαφορετικά πράγματα, εκείνα τα οποία η ψυχή και ο νους του καθενός έχει ανάγκη να καταλάβει. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]