Στην παρούσα επιλογή ποιημάτων τού, λησμονημένου σήμερα, ιταλοελληνικής καταγωγής ποιητή Στέφανου Μαρτζώκη (1855-1913) έγινε προσπάθεια να συνδυαστεί το υποκειμενικό και αισθητικό με το αντικειμενικό και γραμματολογικό κριτήριο. Ταλαντευόμενος ο Μαρτζώκης ανάμεσα στον εκπρόθεσμο ρομαντισμό και τον ιδιόμορφο κλασικισμό του, και όντας στο περιθώριο του κυρίαρχου λογοτεχνικού κλίματος, άργησε να κρυσταλλώσει το προσωπικό ποιητικό στίγμα του - στη γνωστότερη και καλύτερη ενότητα ποιημάτων του, τους `Στίχους βάρβαρους`. Αλλά με την ενότητα αυτή ο Μαρτζώκης ξεπέρασε τους ρομαντικούς καταναγκασμούς και τα εκφραστικά ολισθήματα των παλαιότερων ποιημάτων του.
Οι `Στίχοι βάρβαροι` μεταδίδουν τη λάμψη μιας, απροσδόκητης για τον μελαγχολικό έως σπαραξικάρδιο Μαρτζώκη, οραματικής και εξαγγελτικής αισιοδοξίας. Η εικονιστική καθαρότητα και ο συντονισμός μορφής και περιεχομένου στους `Στίχους βάρβαρους` μας μεταφέρουν μια πανεποπτική αίσθηση της φύσης και του έρωτα που διατηρεί ακόμη την ενάργεια και τη φυσικότητά της. Η ρυθμική ιδιοτροπία αυτών των περίτεχνων ποιημάτων όχι μόνο δεν τα κατέστησε τεχνητά, αλλά τα έθεσε εκτός τεχνοτροπικής παράδοσης. Το αποτέλεσμα; Μεταδίδουν την εντύπωση της ποιητικής παλαιότητας πολύ λιγότερο απ` ό,τι ο μέσος όρος των παραδοσιακών ποιημάτων της εποχής τους.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
