«Η ιεροσύνη οπωσδήποτε είναι λειτούργημα γιατί η υπηρεσία που προσφέρει ο κάθε ιερωμένος στην κοινωνία την προσφέρει αποκλειστικά και μόνο για χάρη του λαού και αποβλέπει στη σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων. Ωστόσο, η ιεροσύνη δεν παύει να είναι και επάγγελμα αφού οι ιερομένοι αποζούν από αυτήν. Ο γράφων είμαι ιερέας αλλά θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στην κατηγορία των ιερέων που έχουν σχέση και κλίση προ τα θεία, φοβούνται τον θεό και ντρέπονται τους ανθρώπους.
Στην παρούσα διήγησή μου –που στην αρχή μοιάζει σαν αυτοβιογραφία– περιλαμβάνω τα σημαντικότερα συμβάντα στην ιερατική μου ζωή σε σχέση με τους προϊσταμένους μου και προπάντων με τους Σεραφείμ και Σετάκη, που και οι δυο τους θέλησαν να με εξοντώσουν, ο μεν πρώτος για τα δημοκρατικά μου φρονήματα, ο δε δευτερος γιατί είχα το θάρρος να λέω την αλήθεια που σ’ αυτόν δεν άρεσε. Αναφέρομαι με συντομία και στην πριν της χειροτονίας μου περίοδο, καθώς και στα έργα και ημέρες του Σεραφείμ, Αρχιεπισκόπου Αθηνών, και του Σετάκη, μητροπολίτη Ιωαννίνων».
