Η μουσική είναι απέραντη όσο και το σύμπαν, και ακόμα πιο πολύ. Αν ρίξουμε τα παιδιά στην απεραντοσύνη της, στα υλικά δόμησης και τους άψυχους κανόνες της, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χαθούν, θα φοβηθούν και θα την αφήσουν. Καλύτερα είναι να επιλέξουμε τα στοιχεία εκείνα που θα βοηθήσουν τα παιδιά να παίξουν, να χαρούν και απλώς να δημιουργήσουν, όσο μπορεί το καθένα, όχι με τους μουσικούς κανόνες, αλλά με τον ήχο, το ρυθμό και τη δημιουργική τους φαντασία. Και όλα αυτά μέσα από το παιχνίδι σε ένα περιβάλλον γεμάτο χρώματα, όπου δεν έχουν θέση ο φόβος, η καταπίεση, ο εξαναγκασμός. Μόνο τότε τα παιδιά θα πάρουν από τη μουσική την ουσία των πραγμάτων και όχι τα επιφανειακά, που πολλές φορές μπορεί να βολεύουν τον παιδαγωγό, αλλά τελικά ζημιώνουν το παιδί μακροπρόθεσμα. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]