Στο μικρό και πολύβουο παζάρι κοσμημάτων της περιτειχισμένης Παλιάς Πόλης της Τρίπολης, στο σουκ, όπου σήμερα ο χρυσός έχει πάρει τη θέση του ασημιού, κάποιο γεγονός, από αυτά που δεν ελκύουν την προσοχή, επαναλαμβάνεται σταθερά κάθε μέρα πολλές φορές. Εγχώρια κοσμήματα από ασήμι, δείγματα της ωραίας αλλά παρωχημένης πια τέχνης του παρελθόντος, μεταφέρονται από τα χωριά και την ύπαιθρο στην πόλη, για να πουληθούν με το κιλό, να καταλήξουν στην τήξη και να χαθούν για πάντα. Η πρακτική είναι κοινή βέβαια, εδώ όπως και αλλού: το ασήμι επαναχρησιμοποιείται και νέα αντικείμενα γεννιούνται από τα παλαιά, νέες, στιλπνές και «μοντέρνες» διασκευές όσων παλαιών σχεδίων ακόμη επιβιώνουν. Διασκευές που, αν και δεν έχουν την προσεγμένη επεξεργασία και την ομορφιά άλλων εποχών ούτε την πατίνα του χρόνου, εντούτοις ανταποκρίνονται στα γούστα των σημερινών αγοραστών. (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]