Τα επιτεύγματα των Ελλήνων στο πεδίο της αστρονομίας πρέπει να καταταχθούν ανάμεσα σε εκείνα που άντεξαν περισσότερο στο χρόνο και που αυτή η προικισμένη φυλή κληροδότησε στους μεταγενέστερους. Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε μια ουράνια σφαίρα, ένα επιπεδόσφαιρο, ένα χάρτη του ουρανού ή ένα πλανητάριο, χρησιμοποιούμε έννοιες τις οποίες οφείλουμε στους αρχαίους Έλληνες αστρονόμους. Γιατί αυτοί (και μόνο αυτοί ανάμεσα στους λαούς της αρχαιότητας) συνέλαβαν και ανέπτυξαν την ουσιαστική, θεωρητική βάση όλων αυτών των αστρονομικών οργάνων, δηλαδή την ουράνια σφαίρα ως μαθηματική επέκταση της γήινης σφαίρας στο χώρο, με τον παρατηρητή να βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]