Διαθέτουμε ατέλειωτες ώρες δουλειάς για την επιβίωση και την απόκτηση υλικών αγαθών που θα κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και μέσα στη βιασύνη, ξεχνάμε την τροφή της ψυχής, που είναι η αγάπη. Ο ανταγωνισμός, το άγχος, η επιδίωξη όλο και περισσότερου κέρδους, μας κάνουν να ενεργούμε με σκληρότητα. Οι διενέξεις επίσης, ανάμεσα σε ανθρώπους με περιουσιακές ή άλλες οικονομικές διεκδικήσεις οδηγούν πολλές φορές, σ’ ένα μαρτύριο καθημερινό που δύσκολα παίρνει τέλος. Η αγάπη εξαφανίζεται και η ηρεμία μας παραμένει μακρινό όνειρο. Οι ανάγκες της ψυχής παραμερίζονται κι όταν κάποτε το καμπανάκι χτυπήσει, για να μας θυμίσει πως η ζωή μας τελειώνει κι εμείς δεν χαρήκαμε, ίσως είναι ήδη αργά.