Ήταν τόσο όμορφη, σαν να έβλεπα φωτογραφία, ώστε φοβόμουν πως μόλις θα άνοιγε το στόμα της να προφέρει την πρώτη λέξη, η ομορφιά της θα γινόταν καπνός. Και επειδή ισχύει η ρήση του Κομφούκιου ότι μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, φοβόμουν πως ήταν υπόδουλη της ομορφιάς της, οπότε η ανεξαρτησία του νου της θα ήταν ανύπαρκτη. Δεν ήθελα όμως να ακούσω ούτε το όνομά της. Τόλμησα όμως:
-Σε λένε Χριστίνα, είπα. Κούνησε το κεφάλι.
-Μίλα μου, τόνισα, πες μου πώς σε λένε, τίποτα άλλο.
-Χριστίνα, απάντησε.
Δεν θα μπορούσε να είχε άλλο όνομα. [...]
