«Ήθελε κότσια να αγαπήσεις την Πιλάρ. Ήθελε και πολύ αλκοόλ. Μα κυρίως κότσια. Όπως χρειάζεται για τις πραγματικές γυναίκες. Όπως χρειάζεται για αυτές που σου μαθαίνουν ότι υπάρχεις. Δεν καταλήξαμε ποτέ σε κάποιο κρεβάτι με την Πιλάρ. Δεν της μίλησα ποτέ, άλλωστε, για να το προτείνω. Έπλεκε τα δάχτυλά της στα δικά μου κι έπαιρνα αίμα, καρδιά, φωνή, φως μέσα από τις φλέβες της, που διαγράφονταν στα λευκά της χέρια. Εκεί, για μια ώρα κάθε βράδυ, επί τρεις μήνες…» Ένα βιβλίο με μικρά διηγήματα, ωστόσο με μεγάλα νοήματα. Διηγήματα γραμμένα για ανθρώπους που αγαπούν να γεύονται τη ζωή είτε πονούν εσωτερικά, είτε δεν πρόκειται να εκπληρωθούν τα όνειρά τους τελικά.