Μια φορά κι έναν καιρό, μια καταιγίδα από φιλοσοφικά
αδιέξοδα πλημμύρισε τα μυαλά των ανθρώπων με απορίες:
Θα μπορούσαν άραγε να αλλάζουν τακτικά όψεις, δραπετεύοντας
απ’ τις ευθύνες που κουβαλούσαν τα πρόσωπά τους;
Θα ήταν εφικτό να συμπεριφέρονται στους μεταλλαγμένους
κλώνους τους σαν να ήταν σκλάβοι τους; Θα δέχονταν ποτέ
να μείνουν σε «έξυπνα» σπίτια-αστυνόμους αν επρόκειτο
για την ασφάλειά τους; Θα στέκονταν ικανοί οι ιεραπόστολοι
των θεών τους να ορίσουν την έννοια της αμαρτίας
στο διάστημα, αντιμέτωποι με φιλειρηνικούς πολιτισμούς
«άπιστων» χταποδιών;
Εκείνη τη φορά κι εκείνο τον καιρό συνέβη και κάτι
άλλο, ακόμα πιο τρομερό. Ο ουρανός κι η θάλασσα αντάλλαξαν
θέσεις στον κόσμο, και το έκπτωτο φεγγάρι κρύφτηκε
κυνηγημένο από κτηματομεσίτες σε μια σπηλιά
του έναστρου βυθού.
Το Νεφέλωμα των Ευχών εξερευνά τα όρια μεταξύ
των λαϊκών μύθων και της «επιστημονικής φαντασίας».
Συνάμα αποτελεί την αλληγορική διατύπωση μιας αρχαίας ερώτησης.
Τι είναι ο άνθρωπος; Μονάχα μια βιολογική οντότητα, υποταγμένη
στην εκάστοτε πραγματικότητα, ή μήπως και ένα κομμάτι
του συμπαντικού μυστηρίου, οπλισμένο με τις μοναδικές
ευχές που σκαρώνουν οι επιθυμίες και η φαντασία του;