Η Βιέννη; Χάθηκε. Το πώς και το γιατί δεν έχει σημασία. Το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στην ίδια την καταστροφή, ούτε και στις αιτίες που μετέτρεψαν την πρωτεύουσα σε ερείπιο, σε μια πόλη-φάντασμα. Στο επίκεντρο αυτών των σύντομων ή μεγαλύτερων ιστοριών βρίσκονται όλα όσα εξακολουθούν να σαλεύουν ανάμεσα στα συντρίμμια. Αμέσως μετά από εκείνη τη νύχτα, αλλά και έπειτα από μέρες, εβδομάδες ή μήνες.

Τι κάνουν όσοι δεν πέθαναν; Πώς επιβιώνουν; Όλο το κλίμα και οι μικρές στιγμές μιλούν για δυσπιστία, για φόβο και πεπρωμένο, αλλά και για ελπίδα, για μνήμη, καθώς και για μια νέα κατεύθυνση. Που μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα, ακόμα και στροφή προς τον θάνατο. Πώς είμαστε μετά την ανατροπή, όταν πια ο κανόνας είναι το χαλασμένο και η εξαίρεση το γερό; Όταν οι εικόνες που ξέραμε από παλιά επίκαιρα ή σύγχρονες πολεμικές ανταποκρίσεις γίνονται δική μας εμπειρία;