Μια φωνή μέσα στη νύχτα με ξύπνησε. Άκουσα ξαφνιασμένη. Ήταν οι δικές μου λέξεις που άκουσα "Ντιόντιο! Έ, Ντιόντιο!". Τραβούσα τα σεντόνια προς το μέρος μου, ταραγμένα, σκεπτόμενη πως ο Ντιόντιο μου ήταν εκεί δίπλα μου (τι απρεπές όνειρο!). Όταν δεν μπορούσα να μετακινήσω τα σεντόνια ψιθύρισα θυμωμένα "ανόητε Ντιόντιο, περίμενέ με μέχρι το πρωί!" Αφότου η φωνή με επανέφερε στα λογικά μου, ήξερα ότι ήταν σε ένα όνειρο, και ήξερα την πικρή αλήθεια- ο Ντιόντιο μου ήταν μακριά και ήμουν μόνη, ολομόναχη.
