Ο Νώε, οικολογική αλλά και πολιτική δυστοπία, μιλά για κάτι που είναι ήδη παρόν.
«Μπορεί ο καταποντισμός να είναι ένας, μα στην πραγματικότητα είναι πολλοί – πριν, κατά τη διάρκεια και κυρίως μετά. Θα ’πρεπε να το καταλάβω όταν άρχισαν να σηκώνουν το φράγμα στην παραλία, όταν έβλεπα τις οικογένειες να πνίγονται μέσα στα διαμερίσματά τους κι όταν εγκατέλειπα τους ναυαγούς στη νησίδα που βυθίστηκε [...]. Δύο μήνες τώρα συνεχίζω ασταμάτητα να λάμνω πάνω από την πνιγμένη πόλη ανάμεσα σε σκουπίδια, μνήμες, μύθους, παραμύθια και βιβλικές γραφές. Ένας οβολός ψεύτικης ελπίδας η ανταμοιβή μου».
