Στον δρόμο μόνο πόνος.
Οι ψυχές πολεμάνε σ’ έναν αγώνα αδιάκοπο.
Οι λέξεις τρομάζουν να ειπωθούν.
Μόνο κάτω από των αστεριών το φως
κάπου - κάπου κάνουν την επανάστασή τους.
Οι σιωπές γίνονται πάπλωμα
όπου βουλιάζει κάθε αντίσταση.
Ανώνυμες υπάρξεις στα κύματα
του τηλεφώνου και της τηλεόρασης
μιλούν για ελευθερία ιδεών και σκέψεων
σαν μεθυσμένα στυλό που έχουν σπασμένες τις μύτες τους.
Λίγοι ποιητές δαιμονισμένοι κάπου - κάπου
φτάνουν τις λέξεις μέχρι τον γκρεμό της σελίδας
εκεί που σκέφτονται να γράψουν πίνοντας το κώνειο
ή να γυρίσουν πλευρό και να συνεχίσουν να πνίγουν
κάθε αντίσταση μέσα στο σκοτεινό τους δώμα...
Σταμάτησαν τα ρολόγια να χτυπούν.
Μόνο πέπλα αερικών ανεμίζουν
παρασυρόμενα από κάποιον αέρα
που ξέσπασε στην αναλαμπή του...
Στη μοναξιά μας ζούμε Όλοι!
Χωρίς αισθήματα, χωρίς χαμόγελα, χωρίς ελπίδα...
Μέσα από το πηγάδι της λήθης
ανασύρουμε εικόνες μνήμης
και κάποτε ποθούμε να φωνάξουμε:
«Είμαι και εγώ εδώ...
Θέλω να αφήσω ένα αποτύπωμα
ελεύθερης φωνής, αδέσμευτης.
Όσο κι αν τη θέλουν εγκλωβισμένη στις βουλές τους.
Είμαι κι εγώ εδώ…
“Η θεραπεία του λόγου”
που βρίσκει αφορμές να υπάρχει ελεύθερη
για Όλους μας!»
