Φθινόπωρο του 1922.
Ενα μικρό κορίτσι, η Παναγιώτα, εξαναγκάζεται να αφήσει τη γενέτειρα γη της, το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Φτάνοντας στο λιμάνι του Πειραιά, το μόνο που κρατά στα χέρια της είναι ένα κειμήλιο από τον τόπο της. Μια πέτρα. Και μια τραυματισμένη ψυχή, που αποτύπωσε όλα αυτά που έζησε μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα.
Ένα ταξίδι ξεκινάει προς μια νέα ζωή, γυρεύοντας να βρει όλα όσα έχει χάσει. Και σε αυτό το νέο ταξίδι, η πέτρα θα είναι η πυξίδα της για να μη χάσει ούτε τον δρόμο και περισσότερο ούτε τον προσανατολισμό της. Η πέτρα θα είναι αυτή που θα αποτελεί το σημείο αναφοράς της.
Η απίστευτη και ταραχώδης ζωή μιας προσφυγοπούλας εν μέσω Μικρασιατικής καταστροφής, Κατοχής, Εμφυλίου και Χούντας και μια πέτρα που την κουβαλάει σαν φυλαχτό, αφού αυτή «είναι ο τόπος της». Ένα μυθιστόρημα βγαλμένο από μια άλλη εποχή, που σφύζει από συγκίνηση και μεγαλείο ψυχής.
