Έντεκα φαινομενικά σκόρπιες και ασύνδετες μεταξύ τους ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τούς φέρθηκε άδικα. Βασανισμένες ψυχές, που βρίσκονται ίσως στο περιθώριο της κοινωνίας. Μικρές ιστορίες χαρμολύπης. Όπως είναι η ζωή με την πολυπλοκότητά της, τις παραξενιές και τις εκπλήξεις της. Προϊόντα μυθοπλασίας, που όμως περιέχουν σπέρματα πραγματικότητας, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Έτσι που θα μπορούσαν τελικά να ήταν και αληθινές από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη.
Τι κοινό μπορούν να έχουν η κακιασμένη γρια-Μιχαλού με την αθώα Χάιδω, που αρνούμενη να μεγαλώσει έμενε πάντα παιδάκι; Τι μπορεί να ενώνει τον ξεροκέφαλο Ανδρέα-Γκλισμάν με τον συνεσταλμένο δάσκαλο βιολιού Σοκόλ; Εκείνη η αποκρουστική Παγώνα, που τρύπωνε στα όνειρα των μικρών παιδιών και τα στοίχειωνε, πώς γίνεται να συγκατοικεί με τον συμπαθέστατο Αγιορείτη πατέρα-Νικόδημο; Αλλά και ο απλοϊκός Αλί, που έβγαλε όλη τη θητεία του καθαρίζοντας τις τουαλέτες, πώς συνέβη και συναντήθηκε με τον ‘‘φορτικό’’ σύντροφο Στάθη σε τούτο το βιβλίο; Κι ο Αλίμονος, ο κάτασπρος γάτος, που τον παράτησαν στην ερημιά και βρήκε μόνος του τη λύση, πώς συνδέεται με τον άνθρωπο που χάνει το πολυτιμότερο στοιχείο της ύπαρξής του, το μυαλό του;
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
•ΠΡΟΛΟΓΟΣ................................................................................8
• Αδυσώπητη Άνοιξη......................................................... 11
• Έρημοι και οάσεις............................................................. 17
• Ακόρεστη λαιμαργία........................................................ 36
• Ένας φορτικός σύντροφος........................................... 42
• Ο Αλίμονος........................................................................... 53
• Ακράτα-Κουκς δυο μέρες δρόμος ή μήπως μια ζωή; .............. 62
• Παράξενος επισκέπτης................................................... 87
• Να ξορκίσω την Παγώνα................................................ 96
• Διαχρονικά αιτήματα στον έρωτα.......................... 108
• Ποια είμαι εγώ μάνα;.................................................... 111
• Το φαντάρι…......................................................................12
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ιστορίες για τον άλλον άνθρωπο. Ιστορίες χαρμολύπης, για εκείνους που ζουν ανάμεσά μας χωρίς ποτέ να κατακτήσουν την "έξωθεν καλή μαρτυρία". Παρίες, αβόλευτοι, περιφέρονται κουβαλώντας τις παραξενιές τους. Σε κάθε ανάσα τους επιδιώκουν με μια Σισύφεια επιμονή, μικρό μερίδιο ευτυχίας σε ένα περιβάλλον το οποίο περισσότερο τους ανέχεται παρά τους κατανοεί.
Κρύβονται στη μοναξιά τους χτίζοντας μια ευτυχία που συχνά προκαλεί τον οίκτο στους άλλους. Άλλοτε θωρακίζονται κατά πώς το αντιλαμβάνονται για να αντιμετωπίσουν την αδιαφορία, την απαξίωση που εισπράττουν γύρω τους. Είναι ο τρόπος τους να αντέχουν τη ζωή που τους προσφέρθηκε και που ίσως να μην έχουν τη δύναμη ή να μην ξέρουν το πώς να αγωνιστούν για τη βελτίωσή της. Αγωνιούν να κατακτήσουν εκείνο το ελάχιστο κομμάτι εφήμερης ευτυχίας που θα τροφοδοτήσει την ελπίδα. Και που τελικά ανακαλύπτουν. Γιατί, όπως έλεγε ένας ήρωας του Γκόγκολ, όταν ο δυστυχισμένος συνάντησε τον απελπισμένο, γνώρισε την ευτυχία.
Αν και δεν αποτελούν ενότητα οι ιστορίες του βιβλίου, όλες όμως καταπιάνονται –στον έναν ή στον άλλο βαθμό– με το πρόβλημα της ανεκτικότητας, της αποδοχής του ‘‘πλησίον’’ κοντινού ή και πιο μακρινού. Ένα διαχρονικό αγκάθι, που η κοινωνία φαίνεται να το συντηρεί και να την πληγώνει. Πολλοί οι φταίχτες και πολύ βαθιές οι αιτίες. Όμως κι ο ίδιος ο απόκληρος ‘‘φταίει καμπόσο’’. Οι αιτίες για να κλάψει κάποιος στη ζωή του, ποτέ δε θα εκλείψουν. Έτσι εκείνο το ‘‘γιατί έκλαιγε’’ πάντα θα διατυπώνεται. Συχνά χωρίς απάντηση.
