Άλλες γιαγιάδες άφησαν συνταγές για κολοκυθάκια στις εγγονές τους. Από τη δικιά μου κληρονόμησα το στητό της παράστημα και να αισθάνομαι παντού ξένη. Νέα ήταν όταν έφυγε από την Αθήνα για να παντρευτεί, αλλά δεν συνήθισε ποτέ να ζει αλλού. Κυκλοφορούσε στη Θεσσαλονίκη κοιτώντας την πόλη από μακριά. Διατήρησε μια απόσταση σα να έπρεπε να κρατήσει με αυτόν τον τρόπο τις αναμνήσεις της ζωντανές. Το φρέσκο ψάρι μόνο στο Φάληρο μπορούσε να το φάει κανείς. Η θέα άξιζε μόνο όταν έβλεπες την πύλη του Αδριανού από το μπαλκόνι σου…
… Τόσο καλές ήταν οι αναμνήσεις της ή μήπως είχε κληρονομήσει κι αυτή με τη σειρά της ένα τρόπο ύπαρξης σε ένα ξένο χώρο; Είναι ένας τρόπος που επιτρέπει την οικειότητα χωρίς να αφήνει να δημιουργηθεί μια πλήρης ταύτιση με το περιβάλλον και τους ανθρώπους που το κατοικούν. Είναι η αίσθηση ότι έχεις έρθει από κάπου αλλού και είναι δύσκολο να συμμετέχεις στα κοινά. Δε μένεις εντελώς απ’ έξω. Αυτό που σε περιβάλλει είναι άξιο περιήγησης αφού είναι ξένο. Έτσι, αντί να ανήκεις, φτιάχνεις ένα πλάγιο τρόπο να παίρνεις μέρος.