Η φιγούρα της μητέρας μηχανικού που εμφανίζεται ως κεντρικός απεικονιστικός ρόλος, γεννήθηκε μετά από ένα κάλεσμα της Ένωσης Διπλωματούχων Ελληνίδων Μηχανικών (ΕΔΕΜ) το 2019, όπου ζητούμενο ήταν να εξηγήσουμε στα παιδιά το επάγγελμα του μηχανικού, το τι περιλαμβάνει η εργασία του και τι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Η πρόσκληση της ΕΔΕΜ ήρθε σε μια χρονική συγκυρία όπου έβγαινα από την αρμοδιότητα της μηχανικού, από πλευράς πολιτείας, για την αποκατάσταση του τοπίου στο Μάτι, μετά την φονική πυρκαγιά του 2018, και η συγγραφή του ροδιού εκτόνωσε τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας μου. Διακυμάνσεις που με έστρεψαν στο να φωτίσω στα μάτια των παιδιών μου τα δεδομένα εκείνα που δρουν ενισχυτικά στην τοπική μας πραγματικότητα, στοιχεία όπως η ευκλείδεια σκέψη, για τις ισορροπίες που χρειάζεται η ζωή μας, το αριστοτελικό μέτρο που μας μετασχηματίζει σε ψύχραιμους εκφραστές του εμπειρισμού και η εμπεδωμένη μας τρωτότητα όπου μας μετατρέπει σε ρόδι κυβισμένο για την δομημένη και καλότυχη ανάπτυξη. Το ρόδι ως παραμύθι απευθύνεται στα παιδιά αλλά και στο παιδικό στοιχείο του καθενός και καθεμιάς μας και επιδιώκει την σύνδεση του ρεαλισμού με την ποιητική και εικαστική απεικόνιση του τεχνικού κόσμου των μηχανικών, είτε ο αναγνώστης ανήκει στον κλάδο είτε όχι, για μια πιο ουσιαστική ενηλικίωση και εν τέλει μια αθόλωτη συνειδητοποίηση των πεπραγμένων μας μέσα στον κόσμο. Στην αξιακή μας συνύπαρξη.
Με εκτίμηση,
Ισιδώρα Βασίλη
