«Είχα ανάγκη να γράψω, για να θυμηθώ τα χρόνια της αθωότητας, να χαρώ, να χαμογελάσω, να γελάσω, να κλάψω… Με το που μπαίναμε στο χωριό, εμείς οι εισβολείς του καλοκαιριού, η μύτη μου γινόταν πλακουτσωτή και κόκκινη από την πίεση, αφού την είχα κολλημένη στο τζάμι του αυτοκινήτου. Τα υπόλοιπα παράθυρα ήταν ανοιχτά, όμως το δικό μου απαγορευόταν. Το ταξί σταματούσε στον κεντρικό δρόμο και μόλις έβλεπα το σπίτι της γιαγιάς, νόμιζα πως η καρδιά μου ανέβαινε προς το στόμα και θα την κατάπινα».
Το «Ελευθεραί» είναι ένα βιβλίο ευχάριστο, συγκινητικό, γεμάτο αναμνήσεις και παλιοκαιρισμένες εικόνες. Μιας ζωής που πέρασε αλλά παραμένει γλυκιά, σαν τα σύκα που δεν γευτήκαμε ποτέ, κάτι σαν παρακαταθήκη για το μέλλον.
