Αν και είναι το πλέον μελετημένο –διαγλωσσικά– συναίσθημα, η μονογραφία αυτή αποτελεί την πρώτη απόπειρα συλλογής, καταγραφής και επεξεργασίας δεδομένων για την ελληνική γλώσσα. Πώς εκφράζει κάποιος γλωσσικά τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται όταν είναι θυμωμένος; Καταφεύγει στη μη κυριολεκτική γλώσσα ή όχι; Ποιους γνωσιακούς μηχανισμούς χρησιμοποιεί; Αναλυτικά, διερευνάται η εννοιοποίηση του θυμού στις ιδιωματικές εκφράσεις και ταυτόχρονα ελέγχεται αν είναι δυνατόν να κατασκευαστεί ένα προτυπικό μοντέλο αυτού του συναισθήματος για τη γλώσσα μας, συγκρίνοντάς το με το πρώτο μοντέλο που προτάθηκε από τους Lakoff και Kövecses (1987) και τον Kövecses (1990) για την αγγλική γλώσσα.

Πρόκειται για έρευνα που εντάσσεται στη συζήτηση για τη σχέση γλώσσας, και ειδικότερα μεταφοράς, και συναισθήματος αφορμώμενη από το πρώιμο έργο των Lakoff (1987) και Kövecses (1990), η οποία παρουσιάζεται στο πρώτο μέρος της μονογραφίας. Εν συνεχεία, ακολουθεί η Θεωρία της Εννοιακής Μεταφοράς, υπό το πρίσμα της οποίας έγινε η ανάλυση των ιδιωματισμών, αλλά και η μελέτη της στροφής της Γνωσιακής Γλωσσολογίας στην εξέταση των ιδιωματισμών. Το θεωρητικό μέρος ολοκληρώνεται με την παρουσίαση των διαγλωσσικών μελετών εννοιοποίησης του συναισθήματος αυτού. Στο δεύτερο μέρος δίνονται τα ερευνητικά ερωτήματα, η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε αλλά και η ανάλυση των φράσεων. Τέλος, η μονογραφία κλείνει με τα συμπεράσματα της ανάλυσης, αλλά και με κατευθύνσεις για μελλοντικές έρευνες του συναισθήματος του θυμού.